Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Duo Reges: constructio interrete.

Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.

Urgent tamen et nihil remittunt. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Ecce aliud simile dissimile. Quid me istud rogas? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.

Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Urgent tamen et nihil remittunt. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Res enim concurrent contrariae. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

• Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;
• Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.
• Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;
• Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.

Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?